रम्य ते बालपण मराठी निबंध
महत्‍वाचे मुद्दे :
(टीप : निबंध लिहीताना आपण खालील महत्‍वाचे मुद्दे वापरू शकता. )
- माणसाकडे जी गोष्ट नसते, तीच त्याला हवीहवीशी वाटते-
- उदा., लहान मुलांना आपण मोठे व्हावे असे वाटते आणि मोठ्या माणसांना बालपण संपल्याबद्दलचे दुःख होते
- खरोखरच बालपण हे अत्यंत निरागस, मोह-माया, राग, लोभ इत्यादींपासून दूर
- स्वच्छंद जीवन
- मातापित्याच्या प्रेमळ छत्राखाली निश्चित
- लहान मुलांचे लहानपणी लाड, मोठेपणी जबाबदारीची जाणीव
- कितीही अश्रू ढाळले तरी कालचक्र उलटे फिरू शकत नाही
नमस्कार मित्र-मैत्रिणींनो आज आपण रम्य ते बालपण मराठी निबंध बघणार आहोत. माणसाकडे जी गोष्ट नसते, नेमकी तीच त्याला हवीहवीशी वाटते. मुलांना आपण मोठे व्हावे असे वाटते; पण मोठी माणसे मात्र 'बालपणीचा काळ सुखाचा' असेच म्हणत राहतात.खरेच ! किती निरागस असते बालपण !
या जगातील मोह, माया, राग, लोभ, मत्सर, हेवेदावे या सर्वांपासून अगदी दूर दूर! आपल्याच स्वच्छंदी जगात एखादया फुलपाखराप्रमाणे आनंदाने बागडणे हे लहान मुलांचे जीवन ! कसली भीती नाही; कसली चिंता नाही. आईवडलांच्या प्रेमळ छत्राखाली दुःखाची झळ त्यांच्यापर्यंत पोचत नाही.
सर्वचजण त्यांचे लाड करतात. खाऊ, कपडे, खेळणी आणून देतात. फिरायला घेऊन जातात. ना भूतकाळाचा विचार, ना भविष्यकाळाची चिंता ! केवढी विलक्षण जादू असते या बालपणात ! त्यामुळेच वास्तव जगात अशक्य वाटणाऱ्या गोष्टी बालकांच्या जगात सहज शक्य असतात.
ते भोलानाथाला प्रश्न विचारू शकतात. इसापनीती आणि पंचतंत्रातील प्राणी, पक्षी यांच्याशी मनसोक्त गप्पा मारतात. पऱ्यांशी त्यांची गट्टी जमते. त्यांच्या बागांमध्ये झाडांना फळांऐवजी बॅटी आणि चेंडू लटकतात. त्याचप्रमाणे गोळ्या आणि चॉकलेटच्या बंगल्यात राहण्याचे भाग्यही त्यांनाच मिळते. साऱ्या जगातील घडामोडींविषयीचे कुतूहल त्यांच्या स्वप्नाळू डोळ्यांत साठलेले असते.
मोठमोठ्या नेत्यांनाही बालपणाचे मनस्वी आकर्षण वाटत असावे. म्हणूनच की काय चाचा नेहरू, महात्मा गांधी यांसारख्या थोर व्यक्ती बालकांमध्ये स्वत:चे बालपण औटघटकेसाठी परत मिळवत असाव्यात. 'करील मनोरंजन जो मुलांचे, जडेल नाते प्रभुशी तयाचे' असे पूज्य साने गुरुजी म्हणत.
शाळा-कॉलेजांतील अभ्यासाची सक्तमजुरीची शिक्षा, नोकरीचे ओझे, मोठेपणी माणसावर पडणारी कुटुंबाची जबाबदारी यांमुळे बालपणीच्या कोमल फुलांचे मोठेपणी पार निर्माल्य होऊन जाते. मात्र त्या आकर्षक फुलांचा सुगंध तेवढा आठवणींच्या रूपाने मनात दरवळत राहतो.
पण असा रम्य व निखळ आनंद देणारा बालपणीचा काळ सर्वांच्याच नशिबात नसतो. काही मुलांना तर बालपणीच मोलमजुरी करणे भाग पडते. मग कुठले लाड, कुठली खेळणी आणि कुठले हट्ट? .
मूल हे देवाघरचे फूल असते. मूल म्हणजे राष्ट्राची संपत्ती. जीवनातल्या सर्वच अवस्था चांगल्या असतात. ती ती अवस्था सुंदर करणे आपल्या हातात असते आणि
त्यासाठी बाल्यातील निरागस आनंदी वृत्ती ही आयुष्यभर जपली, तर जीवनातल्या सर्वच अवस्था सुंदर होतील; म्हणूनच बाल्य हरवले याची खंत करत बसता कामा नये. केशवसुतांच्या शब्दांत सांगायचे तर 'प्रौढत्वी निज शैशवास जपणे' असा बाणा ठेवला, तर आयुष्यातले काव्य कधीच हरवणार नाही.मित्रांनो तुम्‍हाला हा निबंध कसा वाटला हे तुम्‍ही कमेंट करून सांगु शकता . पुढील दुसरा निबंध वाचण्यास विसरू नका धन्‍यवाद
रम्य ते बालपण मराठी निबंध 2
“सावळा ग रामचंद्र, करी बोबडे भाषण । त्यासी करिता संवाद, झालो बोबडे आपण ॥"
बोबड्या रामचंद्राशी संवाद करताना फक्त घरदारच बोबडं होतं असं नाही तर वेद पठण करणाऱ्या विप्रांचे मंत्रोच्चारही बोबडे येतात. श्रीरामांच्या बाललीलांचं कौतुक वर्णिताना ग. दि. मां. च्या प्रतिभेला स्फुरलेली कल्पना किती काव्यमय आहे!
थोड्याफार फरकाने सर्वचेच बालपण असं लोभसवाणं असतं. घरादाराला बोबडं करणारं, वेड लावणारं. कधी ते आकाशातील चंद्रासाठी लडिवाळ हट्ट करतं. आरशातील चंद्र पाहन खदकन हसतंही. लोण्यानी माखलेल्या मखानी "मैं नही माखन खायो." अशी शपथ घेता घेता “मैने ही माखन खायो' असा निष्पाप कबुलीजबाब देऊन टाकतं. अकबरासारख्या बादशहाला ‘पाठीचा घोडा' करायला लावून गुडघे टेकायला लावतं. त्याच्या पाठीवर ऐटीत सवार होताना सम्राटपद त्या बालकाकडे असतं हे निर्विवाद.
बाल्यावस्था म्हणजे जीवन ग्रंथाचं सोनेरी पान! या काळात लाभणारी सुखं कोणती म्हणून विचारता? 'बालहट्ट' या सबबीखाली बहुतेक सर्व हट्ट पुरविले जातात. चांदोमामाकडे पाहता पाहता, आईने वत्सल हाताने भरविलेल्या, काऊचिऊच्या घासात अमृताची गोडी असते.
शंभर रुपयांच्या नोटेपेक्षा एक रुपयाचं चॉकलेट हातात आलं की होणारा आनंद किती अवर्णनीय असतो म्हणून सांगू? लुटुपुटीच्या खेळातील गंमत काही औरच! आजी आजोबांच्या गोष्टी नि गाणी ऐकणे म्हणजे मेजवानीच असते. धडपडत चालणाऱ्या, अडखळत बोलणाया तान्हुल्यावर कौतुकाचा वर्षाव होतो.
आईच्या मांडीवर बसल्यावर त्रैलोक्यातील सारी सुखं तुच्छ वाटतात. 'आनंदी आनंद गडे, जिकडे तिकडे चोहीकडे' अशी अवस्था असते.अज्ञानात सुख असतं ना ! लहानपणीची काही सुखं अशीच अज्ञानातून लाभणारी असतात. कोणतीही आवडती वस्तू ‘काऊने नेली' म्हटलं तरी खरं वाटतं आणि हो, काऊचा मुळीसुद्धा राग येत नाही.
'बागुलबोवा' ची भीती वाटते तरी आईच्या कुशीत, बालक बिनधास्त झोपते. पीठ कालविलेलं पाणी दूध समजून मिटक्या मारत प्यायलं जातं. बँकेत गेलं की हवा तेवढा पैसा मिळतो असा गोड गैरसमज असतो.
मोठेपणी पैशाचं झाड लावायचं बालिश स्वप्नही बालमन रंगवीत असतं. पडल्यावर त्या जागेला ‘हात रे' केलं की झालेला बाऊ औषधाविना बरा होतो किंवा 'उंदीर पळाला' या वाक्याने वेदना कुठल्याकुठे पळून जाते. बोराची बी चुकून गिळली तर पोटात बोराचं झाड तर येणार नाही ना, अशी शंका त्या निरागस मनात डोकावल्याशिवाय राहत नाही.
प्रत्येकाच्या आयुष्यात येणारा हा गोडकाळ केव्हा संपतो ते कळत नाही. उरतात फक्त त्याच्या मधुर आठवणी. वाटतं, पुन्हा ते दिवस परतून यावेत.अज्ञानात सुखाबरोबर थोडंसं दुःखाचं मिश्रणही असतं. लहानपणी मोठं होण्याची खूप घाई होते. मोठेपणामुळे मिळणारं 'घी' दिसत असतं पण 'बडगा' माहीत नसतो. चिमुकल्या विश्वातलं राईएवढं दुःखही पर्वताएवढं वाटतं. नि मनाला वाटून जातं 'नको हे लहानपण!'
लहानपणी न आवडणारं बालपण मोठेपणी इतकं का बरं आठवावं? आवडावं? लहानपणी कोणत्याच काळज्या, चिंता, जबाबदाऱ्या सतावू शकत नाहीत. व्यवहारी जगातील चटक्यांची झळ पोचत नाही. भूक लागली की खावं, खेळावंसं वाटलं की हुंदडावं, झोप आली की झोपावं असं स्वतंत्र जीवन असतं.
अभ्यासाचा ससेमिरा नसतो की पंतोजींचा मार नसतो. कामाची कटकट नाही. ताईची वटवट ऐकावी लागत नाही. दादाने खोडी केली की भोंगा पसरण्याचे “हुकमी अस्त्र" बाहेर काढायचे. मग आई धावत येते. दादाच्या पाठीत. धपाटा घालते नि बाळाच्या हातावर खाऊ ठेवते. अशा वेळी विजयी मुद्रेने दादाकडे पाहायचे. मग तोही रागारागाने पाय आपटत, काहीतरी पुटपुटत तिथून निघून जातो. काय मज्जा येते त्या वेळी !'
अशी ही रम्य बाल्यावस्था संपते तेव्हा ‘अहा ते सुंदर दिन हरपले' अशी खंत वाटायला लागते. वय वाढतं .चार पावसाळे पाहिले जातात, काळ्याचे पांढरे होतात, जगाची ओळख पटू लागते, अनुभवाची भरगच्च शिदोरी गाठीशी असते, विचारांची परिपक्वता येते. तेव्हा मात्र ‘‘बालपणाचा काळ सुखाचा' असा निर्वाळा सर्वजण देतात.
संत तुकाराम महाराज खूप मोठे होते. 'आनंदाचे डोही आनंद तरंग, आनंदचि अंग आनंदाचे' असा अनुभव घेऊन त्यांचं जीवन कृतार्थ झालं होतं. तरीही ते देवाजवळ मागणं मागतात.
"लहानपण दे गा देवा".
मित्रांनो तुम्‍हाला हा निबंध कसा वाटला हे तुम्‍ही कमेंट करून सांगु शकता . धन्‍यवाद पुढील दुसरा निबंध वाचण्यास विसरू नका धन्‍यवाद
निबंध 3